16 Juli 2014 / Redactie / Algemeen

Als ik op een druilerige woensdagmorgen bij Barend en Truus Lubbersen binnenstap, staat de koffie al te dampen en volgt een mooi gesprek.

Barend Lubbersen, wie kent 'm niet bij de club. Vanaf 1996, toen hij van topbaas Aart Schuuring de kans kreeg om met 59 jaar met de VUT te gaan, verordonneerde Truus dat hij niet achter de geraniums mocht gaan zitten. Dat nam onze Barend te letterlijk, want hij was alle dagen op het VVOG park te vinden, waarop Truus hem vroeg of hij niet beter z'n bed er ook neer kon zetten. Rasechte Harderwieker Barend Lubbersen en dat is te merken als hij praat over Barend de Flappe of Gerrit de Drule. Door heel Harderwijk gezworven. Van de Wouter van Damstraat, Heinsiuslaan naar nu een keurige seniorenwoning in de Irenelaan. Hij heeft heel wat meegemaakt in z'n leven en toch is bij Barend het glas altijd half vol, zit hij altijd vol humor en ziet hij altijd het positieve in de mens. Ze waren met z'n zevenen bij de Lubbersen. Een zusje en broertje stierven al heel jong en ook al vroeg moest Barend afscheid nemen van zijn vader en 6 jaar later overleed zijn moeder op 49 jarige leeftijd. Barend was toen de oudste van 3 jongens en 2 meiden en het gezin stond er alleen voor. Door zijn vasthoudendheid kon het gezin bij elkaar blijven en lang nog hebben Barend en Truus ook nadat zij op nota bene vrijdag de 13e juli 1962 trouwden, de broertjes Wim en Kees ( U kent hem ongetwijfeld, loopt namelijk ook alle dagen bij VVOG met een kwast in zijn handen) in huis gehad. By the way, op zaterdag 14 juli 1962 was Barend al weer te vinden op (waar ?) ja, juist het voetbalveld van VVOG. Barend en Truus krijgen (rijkeluiswens) een zoon en een dochter en hebben nu 3 kleinkinderen, 2 jongens en een meisje en daar genieten ze ontzettend van. Terug naar de VVOG tijd. In den beginne deed Barend samen met Gert Vrijhof zo'n beetje alles wat je bij VVOG tegenkwam, de schoonmaken, onderhoud, de netten van de doelen afhalen, schilderen. D'r kwam natuurlijk geen eind aan maar gelukkig hadden ze heel veel steun aan Gerrit Vermeulen en Rino van Steenis die nog al eens wat konden ritselen. Een gouden tijd, zegt Barend want iedereen wist precies wat 'm te doen stond. In 2014 vond Barend het, inmiddels 77 jaar en inmiddels 18 vrijwilligersjaren van elke dag naar VVOG verder, dat de jongere generatie het maar moest gaan overnemen. Hoe dankbaar kun je zijn met de inzet van zo'n man met een groen-wit hart, dat is -ook niet met deze- pen te beschrijven. Met dit stukje eren we hem en buigen diep voor z'n niet aflatende inzet die hij altijd met heel veel plezier heeft gedaan "Gezelligheid" daar gaat het bij Barend om. Zijn compaan voor het leven, Truus doet niet onder voor Barend. Nadat zij 20 jaar voor de bekende schoenenwinkel Van Wilgenburg had gewerkt heeft zij ze ook op zorgcentrum Weideheem nog lang verzorgd en dat is ze blijven doen want zo zegt Truus "dat is mijn roeping. Als ik het leven nog een keer mocht overdoen, ging ik vast en zeker de verpleging in". En naast haar werk voor Weidehem is Truus ook nog actief voor de kerk en waren zij tot voor kort nog als twee nachtegalen te horen in verschillende koren. Daar in de grote kerk van Amsterdam en op die begraafplaats in Normandië beleefden zij kippevel momenten die ze elke dag nog koesteren. Uiteraard kon ik deze vrijwilligers voor het leven niet met lege handen laten staan en hopen we ook nog samen met de VVOG familie in september even stil te staan bij alles was ze voor ons gedaan hebben. Het is tijd om op te stappen, Barend loopt mee naar de deur en roept nog "nou tot in september hé". Want vrijwilligerswerk doet hij niet meer maar z'n club zal hij nooit verlaten. Barend en Truus Lubbersen, jullie zijn kanjers !.

Nieuwsoverzicht Archief