15 Juni 2016 / Redactie / Algemeen

Ze zeggen “Je moet op je hoogtepunt stoppen” . Wanneer is dat dan wel ?.

Ik vond in 2008, dat ik wat voor de club moest terug doen na een half leven mij geschonken voetbalplezier. Met m’n bestuurskundige opleiding en jarenlange ervaring met burgemeesters en wethouders en bestuurders van stichtingen en verenigingen dacht ik wat terug te kunnen geven.

Of dat gelukt is moeten anderen maar uitmaken. Voor mijzelf hou ik prachtige herinneringen over aan die periode.  De kunstgrasvelden bijvoorbeeld. Samen met Johan naar het gemeentehuis. Het begon met 1 kunstgrasveld en een oefenhoekje en stukje bij beetje snoepten we er uiteindelijk nog een heel veld bij. De promotie naar de hoofdklasse met een hoofdrol toen voor Rocco Keizer. De opknapbeurt van onze geweldige sportaccommodatie, niet voor niks door velen uitgeroepen tot het mooiste van de hele wereld .  De vele avonden vergaderen met Ruud als voorzitter, hard soms maar ook met veel humor en dan ’s avonds op het fietsje weer samen naar huis.  De ontwikkeling van de sponsorcommissie. In mijn ogen van niets naar een hechte groep vol met gedreven mensen waar het prima mee samenwerken is. En dan die prachtige events. De forumavond met Bart Verhaeghe, voorzitter van Club Brugge, de clash tegen DVS’33 Ermelo met al die geweldige en wederzijds sportieve randzaken (paspoort/DVS shirtje op rotonde). De wedstrijd tegen Heerenveen, de seizoensopening met Toon Gerbrands, algemeen directeur van PSV en boeiend verteller. Maar misschien wel het meest genoot ik van de vrijheid en waardering voor mijn verslagen van de uitwedstrijden van ons eerste én van de andere frivole nieuwtjes op onze website.

Donkere tijden ook, het verlies van dierbaren gesymboliseerd in het plotseling overlijden van Wim Drost dat me nog steeds nabij staat. De degradatie van de dames en de beslissing om de ambities van Zondag 1 te beëindigen horen daar ook ongetwijfeld bij. Moeilijk soms ook, passie en gedrevenheid botsten wel eens met de energie die je er in steekt. Het is een meer dan een hele vrijwilligersbaan om voor zo’n grote vereniging de zaken goed te regelen. Boodschap daarom en tenslotte ook nog eens. We staan voor een enorme uitdaging. De focus wat mij betreft vooral op binden en boeien van meer vrijwilligers. En nu we toch 3^e divisie spelen, de kans grijpen om de stad, de ondernemers en haar inwoners te binden. Dat betekent, zorg voor beleving, zorg voor maatschappelijke betrokkenheid.

Ik neem afscheid van jullie allemaal. Ik heb ziel en zaligheid er in gelegd. De beurt is nu aan anderen. Ik wens ze ongelooflijk veel succes. Ik neem afscheid met een glimlach. Ooit, eind 2013 werden Ruud en ik meewarig hoofdschuddend en stil uitgelachen voor ons interview in De Stentor. Ik groet u nogmaals met een glimlach !.

Met vriendelijke groet,
Willem Lubbersen

Nieuwsoverzicht Archief