15 September 2013 / Redactie / Nieuws van het eerste

Kampen zien en Kampen overwinnen, dat was de ferme opdracht voor een nieuw voetbalavontuur van onze hoofdmacht

Nee, dit keer geen bekentenis. Kampen had ik al vaker gezien. Het Kampen van Jaap Stam, van wielrenster Wil Kanis. Een stad met een rijk verleden. Befaamde en rijke Hanzestad, bekend vanwege de tabaksindustrie, van de Siebrand gazeuse maar ook de stad met -als een van de weinigen in Nederland- wel drie stadspoorten. Het is goed toeven in Kampen maar daar kwamen we nu even niet voor. We kwamen voor Veni,Vidi, Vici (voor de niet latinisten onder ons, zie Wikipedia).

Met erevoorzitter Cor de Haan (by the way, hij is inmiddels 91!) als eregast in de bus, togen wij richting Go Ahead Kampen om de strijd aan te gaan.

Go-Ahead laat zich vrij vertalen met "Ga Voorwaarts" en zij voegden gelijk aan de daad bij het woord. Alles over deze wedstrijd werd in de eerste 20 seconden al gezegd. Nadat eerst de pupil van de week Reinier al listig had weten te omspelen, deden de grote jongens van Go-Ahead dat bijna direct daarna op soortgelijke wijze. De onzen reageerden te laat, wezen elkaar niet op het gevaar en het was dat het vizier van die ene voorwaartse kennelijk een vuiltje had opgelopen anders hadden we al, nog voordat we goed en wel op de tribune zaten, tegen een één nul achterstand aan gekeken.

Een zucht van verlichting ging door de groep van VVOG trouwelingen heen die gezellig cosy op de tribune bijeen zaten maar al gauw nam de olijkheid weer grote gestalte aan. Daar was het spel, van beide partijen overigens niet naar. Ware het zo dat  de camera het publiek had gefilmd, dan geleek het alsof we naar een tenniswedstrijd zaten te kijken. Ik zag naar verloop van tijd een aantal toeschouwers al pijnlijk naar de nek grijpen want de bal ging in rap tempo door de lucht van de ene naar de andere kant. Maar.... ik zeg maar...er waren ook spaarzame momenten waarvoor je nou net naar het voetbalveld komt. Met het oog van de timmerman werd -alweer- door de lucht en in de regen (die bij bakken uit de lucht viel) spits Erwin Schouten bediend die de bal voorbeeldig aannam en de doelman van Ga Voorwaarts wist te verschalken. Op dat moment hadden wij allen de stellige overtuiging: Hier gaan wij winnen. Niets was minder waar, de tenniswedstrijd veranderde in een flipperkastwedstrijd van bijzonder hoog niveau. Er werden eerst door beide groepen verschillende "highscores" genoteerd. Maar stilaan kreeg de thuisclub de overhand. Zij waren feller, roken dat onze jongens het niet hadden deze middag en je kon er op wachten, in de 38e minuut was het alweer gelijk. Wie gedacht had dat die gebeurtenis onze jongens wakker zou schudden kwam bedrogen uit. Weliswaar waren er zeldzame momenten van opleving, je zag langzamerhand dat het "zo'n middag" kon worden". Saved by the bell voor de thee zochten we het knusse clubgebouw op om die ontwikkeling te overdenken.

Na de rust voltrok zich hetzelfde spelbeeld. En ik moet zeggen, ik doe dit niet graag, ik kreeg een groot deja-vu gevoel. De wedstrijd herinnerde me aan het smadelijk verlies vorig jaar in Nijkerk tegen Sparta toen we tegen een zeperd aan liepen van 6-1. Ik zag bij sommige jongens te weinig "goesting" zoals de Belgen dat noemen. Ik zag bij veel van de onzen dat ze vooral tegen zichzelf balden en daar maar niet uitkwamen. Ik zag -verbeter me als het niet zo is- nauwelijks iemand de leiding nemen om de groep over dat moeilijke dode punt heen te helpen. Die kleine dingen bij elkaar, zorgen er voor dat je bijvoorbeeld niet alert genoeg reageert, dat je een stap te laat bent, dat een voorzet zomaar bij de Ga Voorwaartsen belandt. En die waren ook niet geweldig maar opereerden wel als groep en daardoor ontstaan kansen en mogelijkheden waar ze gretig op waren. En dan was daar dan ook in de 65e minuut de verdiende 2-1, uit een corner en een afgeslagen bal de 3-1 in de 83e minuut en -als klap op de vuurpijl- en om het allemaal af te maken, in de 86e minuut de finale kanonskogel waardoor de eindstand op 4 voor Go Ahead en 1 voor VVOG werd bepaald.

Beste mensen, ik zeg: dat kan een keer gebeuren, prettig is het niet maar goed. Er moet wel iets aan gedaan worden door de groep. Je kan het je op dit niveau helaas niet permitteren om er voor minder dan 100% voor te gaan. Er zullen knapen binnen de groep moeten zijn die andere jongens die niet helemaal lekker in de wedstrijd zitten over het dode punt heen te helpen of net iets anders te gaan spelen. En daar vertrouwen we natuurlijk op. Want we moeten ook als trouwe VVOG aanhang en individu ook wel eens naar ons zelf kijken, een schop onder je eigen gat geven en het dan de volgende keer beter doen.

Ik sluit af met goed nieuws. Het goede nieuws is: de competitie is nog lang, volgende week een nieuwe rond en nieuwe kansen. Een mooie affiche want we spelen thuis en openen ook nog eens ons prachtige sponsorhome en wedstrijdsecretariaat. Moet dan dan maar gebeuren. Én ons tweede won de pittige uitwedstrijd tegen HHC én ons derde de strijd thuis tegen Oene 2.

 

Nieuwsoverzicht Archief