Over belangstelling had “de derby van de Veluwe” niet te klagen. Zeker 3000 toeschouwers kwamen er op de Strokel eens goed voor zitten en staan. Voor de toeschouwers uit Ermelo werd het een historische middag. Voor de Harderwijkers een om heel snel te vergeten.

Het begon vanuit Harderwijks perspectief nog redelijk. Het eerste kwartier werd er met veel inzet gestreden tegen een wat geïntimideerd spelend DVS’33. Uit dode spelmomenten ontstond af en toe wat gevaar voor het doel van de Ermeloers. In de 15de minuut bleek VVOG zich de grootste kans van de wedstrijd bijeen te voetballen na een goed lopende aanval en een spetter van Sam Doeve die door Paul Eppink uit de kruising werd geranseld ten koste van een corner. 

De wedstrijd kantelde echter volledig toen DVS’33 in de 21ste minuut zijn eerste kans meteen verzilverde. Benjamin Roemeon, op links doorkomend, verschalkte de uitlopende Frans Koornberg met een schuiver in de linkerhoek 0-1. 

De toon bleek meteen gezet. DVS’33 begon te combineren, gebruikte de door VVOG gegeven ruimtes uitstekend en scoorde in de 24ste minuut zijn tweede. Maurice de Ruiter kreeg vrij veld nadat Jan Jurriën Hop de bal op het middenveld aan hem verspeelde. Frans Koornberg was kansloos op zijn verwoestende uithaal. Twee kansen twee doelpunten. 

VVOG kreeg vanaf dat moment nooit meer enige grip op de wedstrijd. DVS’33 combineerde zich steeds dreigender richting het Harderwijkse doel. De 0-3 in de 32ste minuut was een uitvloeisel van het veel betere spel van de Ermeloers tegenover een zwoegend maar ook buitengewoon zwalkend VVOG.

Daniel van Warven vertrok randje buitenspel in de diepte en tikte de bal onhoudbaar achter Frans Koornberg (0-3). Drie kansen drie doelpunten.

VVOG sleepte zich naar het rustsignaal. Het bleef achter de tegenstander aanlopen zonder ook maar een keer zelf gevaarlijk te worden. Dat was voor een zeer groot deel de verdienste van DVS’33 waar de betere voetballers liepen. Maar het was ook te wijten aan het niet goed staan van het Harderwijkse middenveld waar Sam Doeve, Thomas Vossebelt, Jeffrey Snijders en de deze middag onzichtbare en aan de linkerkant verstopte Wesley de Klein geen partij bleken voor het wervelende middenveld van DVS’33.

Een Harderwijkse zucht op de tribune “ Nu nóg een helft..” vergezelde het rustsignaal.

De tweede helft was de opstelling van VVOG aangepast. Het werd nu 3-4-3 in plaats van het opzichtig falende 4-4-2 maar ook in die samenstelling zou het lek nooit bovenkomen. Wel was er nu wat meer balbezit, maar dat werd ook door DVS’33 gegund. In de omschakeling was DVS’33 levensgevaarlijk. In de 59ste minuut moest zo’n uitbraak verhinderd worden ten koste van een vrije trap randje 16. Daar wist Kay Velda als specialist wel raad mee. Hij liet de bal met de binnenkant van de rechter- en linkerpaal kennismaken alvorens Frans Koornberg hem voor de vierde keer uit het net kon vissen (0-4).

VVOG kreeg steeds meer de kenmerken van los zand. Ondertussen werden de breiwerkjes van de gasten steeds fraaier. Er kon genoten worden van uitstekend combinatiespel waartegen het machteloze VVOG geen enkel verweer had. En uit Harderwijks oogpunt werd ondertussen de stand steeds ondraaglijker. Maurice de Ruiter liet zijn individuele klasse gelden in de 84ste minuut en dat was 0-5. De 0-6 liet niet lang op zich wachten. Het uitgebluste VVOG kon in de 88ste minuut een uitbraak over links niet meer belopen. De voorzet van de nieuwe aanwinst van DVS’33 Genaro Snijders kon voor zijn afronding kiezen uit drie vrijstaande aanvallers. Mike Ahrens was degene die afrondde en zo de laatste korrels zout in de Harderwijkse wonden strooide (0-6).

Afgedroogd! Deze wedstrijd maar heel snel vergeten… Dat doen de supporters van DVS’33, die de eindstand op het scorebord vastlegde op hun telefoontje, natuurlijk nooit meer.