Ja, een wedstrijd met bij vlagen goed spel, weer een ongelukkig voorval, toch nog even benauwd en "een punt is een punt" gevoel.

Ik zie u denken “Mmm, heeft lang geduurd, dat verslag”. Klopt !. Het woordspel in “Khou van Holland” is hier debet aan. Nooit gedacht dat “Mierenneuker” (sorry, schijnt heden ten dage gangbaar Nederlands te zijn) met dubbel “n” in het midden was en zo had ik nog menig woord fout. Daarom, alles zes keer door de spellingcontrole gehaald, woordenboek in de schuur opgezocht, belletjes met taalexperts moeten doen. Vandaar dus.

Desalnietteplus (ook fout maar laat ik met opzet staan). U kent het gezegde “Een brug te ver”. Kent u ook de uitdrukking “Een bus te hoog”. Bijna waren wij voortijdig gestrand vanwege het beruchte viaduct net voor Vriezenveen (Miraculeus toch zoals zij in de vroege Middeleeuwen uit Friesland hebben weten ontsnappen) . Edoch, EdwinMoll bleek ons onnodig het zenuwzweet op onze ruggen te hebben bezorgd. We redden het zonder angstaanjagend gescheur van de dakplaat van de bus.

Dan de wedstrijd. Wij moesten het doen zonder onze terriër op rechts Lennard van de Brink. Hij hield twee gebroken ribben over aan het duel tegen Drachtster Boys (gaat inmiddels wat beter, maar herstel duurt misschien wel twee maanden, toi, toi, toi Lennard). Daar stond nu onze Viking Jan Jurriën Hop. En de goede invalbeurt van Richard Haklander kreeg geen vervolg. Hij was de hele week op kamp geweest maar dat had kennelijk niet geholpen. Nog niet helemaal fit dus. We waren gewaarschuwd, want weliswaar had DETO met 3-0 van Genemuiden verloren, maar dat was geen juiste vertaling van de wedstrijd. De DETOnaren hadden kans op kans om zeep geholpen maar daarnaast volgens velen goed gespeeld.

Op deze prachtige zaterdagmiddag hadden wij in de beginfase het betere van het spel zonder overigens vervaarlijk in het DETO strafschopgebied te worden.  Uit het niets was dat aan de andere kant wel het geval daar waar Jan Jurriën zijn tegenstander echt even helemaal kwijt was. Die schrok daar zelf ook van, want in plaats van de bal ongenadig hard langs keeper Reinier Romkes te zoeven aaide hij het leer en nam Reinier die dan ook met dankzegging in ontvangst.

Geleidelijk aan werden wij sterker en na een bijna doelpunt van Jan Jurriën Hop ( en nog wel met zijn foute been) nam vlak voor rust Lars Kerver (wat speelde die een fantastische partij) deel aan een prachtige aanval maar had Erwin deze wedstrijd helaas de keuze op de kleinere maat schoenen laten vallen waardoor hij een olifantenhaartje te kort kwam om de bal in het DETO doel te drukken. De immer aanwezige VVOG getrouwen trokken haren uit, gaven de naaststaande vrienden ongewild een vijg om de oren, grmblden (tsja dit woord schijnt te bestaan) onverstaanbare kreten uit maar dat mocht niet baten. Het bleef 0-0 tot aan de rust. Wij gingen met vertrouwen naar de thee “dat kon de 2^e helft nog wat worden, zo dachten we”.

Na de rust leek dat aanvankelijk ook zo maar langzaam ebden de krachten weg. Maar niet dan nadat we toch nog weer konden genieten van een snelle VVOG counter waaruit Erwin (inmiddels met de juiste schoenmaat) keeper Wybe Kram op de proef stelde maar die vertrok geen spier en stortte zich op het leder.

De DETO kerels kregen de overhand en  kennelijk zat er letterlijk een geluksengeltje bij Reinier op de lat want uit een kopbal verdween deze eerst tegen de paal daarn op de lat en via een gelukkig uitgestoken hand in de vertrouwde schoot van Reinier.

Tijd dus om Samir Merraki van stal te halen en ja hoor daar begon hij reeds warm te lopen. Wij wreven ons vast in de handen, dat gaat ‘m worden jongen. Maar Samir was kennelijk nog bezwangerd van het succes van de vorige week en daarmee ongelukkig in zijn acties. Kan gebeuren, even “back to earth” en volgende week overnieuw.

Even later, een naar incident. In een scrimmage viel iemand van DETO bovenop Thomas Vossebelt en die bleef liggen en is zelfs daarna nog naar het ziekenhuis gemoeten met  een afgescheurde pees in de schouder als resultaat. Hij is gelukkig inmiddels weer thuis en wij hopen dat hij weer snel zal herstellen.

Wij raakten door dit alles echter nog meer van slag en moesten angstige momenten doorstaan. Zelfs dachten we in de “dying seconds” van de wedstrijd nog met lege handen naar Harderwijk te moeten. Want vanaf iets na de middenlijn zag Edwin Landeweerd van DETO, Reinier ver voor zijn goal staan. Hij stelde het vizier, schatte de afstand, controleerde zijn metingen en drukte af maar ai, de wind draaide net een weinig op dat moment zodat het leer rakelings over onze deklat ging en wij een zucht van verlichting konden slaken. Daarmee vond de scheids het wel welletjes en blies  hij af voor de 0-0. Ik zeg maar zo: Een punt is een punt. Een prettige zondag nog.